“Ik had
een klein meisje doodgereden. Waar haalde ik het gore lef vandaan om hier
vanavond een partij feestelijk te gaan zitten doen?”
Kun je nog een normaal leven leiden als je een
kind hebt doodgereden? Zelfs al was het een ongeval, je beseft dat je
verantwoordelijk bent voor het wegnemen van een onschuldig, klein leven. Had je
het niet kunnen voorkomen als je…? Kun je ooit jezelf vergeven?
Voor Irene Visser is het antwoord op die schuldvraag een
overduidelijk ‘neen’. Sinds ze enkele jaren geleden een klein meisje heeft
doodgereden, is haar leven een puinhoop geworden. Iedereen bekijkt haar als een
misdadigster - ze is zelfs met haar man
en twee kindjes moeten verhuizen om de verwijtende, misprijzende blikken van de
buren te ontvluchten. Maar ook in hun nieuwe woonplaats vindt ze niet de rust
die ze nodig heeft. Hun gezinsleven leidt vreselijk onder de situatie. Zelfs de
relatie met haar zus Renske, met wie ze altijd ontzettend close is geweest,
heeft ernstige deuken opgelopen. En dan is daar die verscheurende wroeging, die
ze dag en nacht met zich meedraagt.
En dan krijgt ze een onheilspellend, anoniem
dreigbericht: vòòr het einde van het jaar zal ze zelf ook weten wat het
betekent om een kind te verliezen. Iemand heeft het op haar dochtertje gemunt!
Irenes schuldgevoel slaat om in een allesoverheersende angst. Er is niemand die
haar ernstig neemt. Irene beseft dat ze eerst en vooral met zichzelf in het
reine zal moeten komen, als ze haar gezin wil beschermen.
Als een poëtische titel als “De onderkant van
sneeuw” je zou doen denken dat dit boek ook heel mooi geschreven is, kom je
niet bedrogen uit. Prachtige beeldende beschrijvingen en een taal die je bijna
kunt proeven. We kruipen in de huid van Irene en zien en voelen ook alles zoals
zij het beleeft. De panische angst die ze voelt en het steeds groeiend
wantrouwen tegenover alles en iedereen worden bijna grijpbaar. Echt wel knap
geschreven én heel spannend. De ontknoping kwam mij misschien net iets te ongeloofwaardig over
om helemaal uit mijn dak te gaan voor dit boek, maar dat weerhield mij er niet
van om toch met Irene te kunnen meeleven en -voelen. En helemaal aan het
staartje komt er dan nog zo’n twist,
waarbij mijn hart weer even opveerde.
Ja, ik heb toch echt wel erg genoten van deze
intense psychologische thriller.
Ilse
Ruijters: De onderkant van sneeuw. Amsterdam, The House of Books, 2014, 303
blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten