"Mr Mercedes" van Stephen King

“How cruel would a supreme being have to be to make a world as fucked-up as this one?”

Elk jaar lees ik één roman van Stephen King. Niet dat ik het zo plan, maar als ik mijn leeslijstjes van de afgelopen jaren bekijk, blijkt dat ik inderdaad elk jaar exact één van zijn boeken heb uitgelezen. Een pak minder dan in mijn jonge jaren, toen ik de (toen nog lang niet zo talrijke) Kings verslond. Toch blijf ik hem als één van mijn favoriete auteurs beschouwen.

Een Mercedes rijdt in op een grote groep werkzoekenden. Acht doden en vijftien gewonden - dat is de balans van het tragische gebeuren. Het blijkt een opzettelijke aanslag te zijn geweest, maar de moordenaar ontkomt.
Maanden later is Bill Hodges, die de zaak mee onderzocht, met pensioen.  Hij ziet het als een smet op zijn carrière dat hij 'Mr Mercedes' nooit heeft kunnen vinden. Wanneer hij een brief krijgt van iemand die beweert Mr Mercedes te zijn, is Hodges vastbesloten om dit keer wel te slagen in zijn opzet. Wat volgt is een kat-en-muisspelletje tussen twee kampen die elkaar geen duimbreed willen toegeven.

Ik bewonder de veelzijdigheid van King. Hij schrijft nooit volgens een formule, zoals vele van zijn collega's dat wel doen. Elk boek is weer anders - qua genre, schrijfstijl, ... Maar dat betekent natuurlijk ook dat de kans groter is dat er één of enkele boeken zijn die je als lezer minder zullen liggen dan andere. Voor mij was deze "Mr Mercedes" niets bijzonders. Hoewel het idee op zich wel boeiend is, heeft het boek me op geen enkel moment kunnen meeslepen. Om eerlijk te zijn, ik ben op dit moment een beetje uitgekeken op psychopatenthrillers - wellicht speelt dat ook een rol. Feit is dat ik dit één van de mindere boeken van King vind.

Stephen King: Mr Mercedes. London, Hodder & Stoughton, 2015, 405 p.
Oorspr. uitgave: 2014