vrijdag 27 februari 2015

“Postume dood” van Jo Claes


Volmaakt geluk is een illusie. Maar geen enkel leven is leefbaar zonder illusies… Misschien is de waarheid ook slechts een illusie, en is illusie een waarheid.”

Jaren geleden verliet de schrijver Herbert Hamelent onverwachts zijn vrouw en zoontje Joris om een nieuw leven te leiden in Duitsland. Joris heeft hem dat nooit vergeven. Brieven van zijn vader liet hij onbeantwoord. “De verloren vader”, de roman die hij toegestuurd kreeg, weigerde hij steeds te lezen.

Nu is Joris zelf volwassen en vader van een zoon. Wanneer hij bericht krijgt dat zijn vader overleden is, besluit hij om naar de begrafenis te gaan. Onderweg pikt hij de jonge Anita op, een liftster die vreemd genoeg heel veel over zijn vader blijkt te weten. Kan dit toeval zijn?

De vragen stapelen zich op bij Joris. Waarom verliet Herbert Hamelent zijn familie, wie was de blonde vrouw die hem zover bracht, hoe kwam hij aan zijn einde en welke rol speelt de mysterieuze Anita in het hele verhaal? Joris beseft dat hij eindelijk “De verloren vader” zal moeten lezen om een antwoord te vinden op zijn vragen. Heden en verleden, fictie en realiteit en uiteindelijk ook de levens van vader en zoon lopen in elkaar over.

Alweer een knappe, korte roman van Jo Claes uit zijn jonge jaren, lang voor hij zijn populaire misdaadromans begon te schrijven. “Postume dood” kun je lezen als een realistische roman. Maar als je weet dat Jo Claes zich graag bediende van het magisch-realisme, besef je dat je het boek ook op een andere manier kunt lezen, en dan krijgt het verhaal een heel nieuwe dimensie. Mysterieus, mooi en helder geschreven. Zo hebben we ze graag.

Jo Claes: Postume dood. Schoten, Hadewych, 1987, 140 blz.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten