Ik neem aan dat je – als je deze recensie
leest – al wel iets weet over wie of wat Doctor
Who is. Voor alle zekerheid: The
Doctor is een Time Lord van de planeet Gallifrey. In zijn schip, de TARDIS,
reist hij door ruimte en tijd, bijgestaan door een steeds wisselend team van
metgezellen. Wanneer een Time Lord sterft, regenereert hij: hij krijgt een
nieuw lichaam en een nieuwe persoonlijkheid. Deze briljante vondst van de
producenten zorgde ervoor dat de rol van The Doctor steeds door nieuwe acteurs kon
worden gespeeld, waardoor de reeks nu de langstlopende sciencefictionserie ooit
is. Meer dan een halve eeuw na de eerste aflevering, is The Doctor aan zijn 12de
incarnatie toe (of 13de – veel te ingewikkeld om even uit te leggen)
en is de tv-reeks nog steeds razend popular. Het ligt dan ook voor de hand dat
er in die tijd heel wat boeken zijn geschreven, zowel met bewerkingen van
tv-verhalen, als originele romans (enkele honderden, toch wel).
In “The Murder Game” duikt de tweede Doctor op,
die tussen 1966 en 1969 vertolkt werd door Patrick Troughton. Zijn companions
zijn Polly en Ben. De TARDIS landt op het ruimtestation/hotel Galaxian, waar de
gasten middenin een rollenspel zitten, een moordmysterie waaraan de Doctor,
Polly en Ben beslissen mee te doen. Natuurlijk blijkt al gauw dat er echt doden
vallen en de Doctor en zijn team proberen de moordenaar op te sporen. Halverwege
draait het mysterie uit op een spionageverhaal, waarbij ook nog eens buitenaarde
wezens betrokken zijn.
Het verhaal is heel simplistisch: de auteur
heeft zijn best gedaan om de sfeer van de antieke afleveringen van de oorspronkelijke
reeks te imiteren en hij is daar goed in geslaagd. De excentrieke Doctor wordt
goed getypeerd: ernstig waar nodig en grappig waar gepast. Over Ben en Polly
kan ik niets zeggen, omdat ik nooit afleveringen heb gezien waarin zij
voorkwamen, maar hun personages komen in ieder geval zeer ‘jaren ‘60’ over.
Niets wereldschokkends, en tenzij je een groot
liefhebber bent van de serie, is er geen enkele reden waarom je dit boek zou
lezen. Maar het is een leuk verhaal, met een herkenbare sfeertje en voor fans
is dit best wel een fijn tussendoortje.
Steve Lyons: The Murder Game. London, BBC Books, 1997, 284 p.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten