“Volmaakt
geluk is een illusie. Maar geen enkel leven is leefbaar zonder illusies…
Misschien is de waarheid ook slechts een illusie, en is illusie een waarheid.”
Jaren geleden verliet de schrijver Herbert
Hamelent onverwachts zijn vrouw en zoontje Joris om een nieuw leven te leiden
in Duitsland. Joris heeft hem dat nooit vergeven. Brieven van zijn vader liet
hij onbeantwoord. “De verloren vader”, de roman die hij toegestuurd kreeg,
weigerde hij steeds te lezen.
Nu is Joris zelf volwassen en vader van een
zoon. Wanneer hij bericht krijgt dat zijn vader overleden is, besluit hij om
naar de begrafenis te gaan. Onderweg pikt hij de jonge Anita op, een liftster
die vreemd genoeg heel veel over zijn vader blijkt te weten. Kan dit toeval
zijn?
De vragen stapelen zich op bij Joris. Waarom
verliet Herbert Hamelent zijn familie, wie was de blonde vrouw die hem zover
bracht, hoe kwam hij aan zijn einde en welke rol speelt de mysterieuze Anita in
het hele verhaal? Joris beseft dat hij eindelijk “De verloren vader” zal moeten
lezen om een antwoord te vinden op zijn vragen. Heden en verleden, fictie en
realiteit en uiteindelijk ook de levens van vader en zoon lopen in elkaar over.
Alweer een knappe, korte roman van Jo Claes
uit zijn jonge jaren, lang voor hij zijn populaire misdaadromans begon te
schrijven. “Postume dood” kun je lezen als een realistische roman. Maar als je
weet dat Jo Claes zich graag bediende van het magisch-realisme, besef je dat je
het boek ook op een andere manier kunt lezen, en dan krijgt het verhaal een
heel nieuwe dimensie. Mysterieus, mooi en helder geschreven. Zo hebben we ze
graag.
Jo
Claes: Postume dood. Schoten, Hadewych, 1987, 140 blz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten