"Yellowmoon" van Johan Deseyn

"Terwijl Haylan Rasschino daar ondersteboven met zijn ingewanden tegen het raam gekleefd hing, vroeg hij zich af hoeveel liters bloed er eigenlijk in een menselijk lichaam aanwezig waren."
 
Soms heb ik heimwee naar de pre-internetdagen. Toen had je nog massa's zogenaamde fanzines. Soms waren dat kopieën van bedenkelijke kwaliteit, die gewoon samengeniet werden; bij andere titels was de kwaliteit bijna professioneel. O.a. de hoge posttarieven en de mogelijkheden van het internet hebben die fanzine-markt bijna volledig doen verdwijnen. Ik ben jarenlang geabonneerd geweest op SF-Gids en Cerberus - beide SF-, fantasy- en horrormagazines die volgepropt stonden met artikels, recensies en kortverhalen. Fantastisch was het om elke keer weer een nieuw nummer in de brievenbus te vinden. Eén van de namen die me steeds is bijgebleven is die van Johan Deseyn, die in beide tijdschriften zijn verhalen publiceerde. Het is pas onlangs dat ik ontdekte dat de man ook al een imponerende reeks horrorromans op zijn naam heeft staan. De Vlaamse Stephen King wordt hij nu zelfs genoemd. Ik was benieuwd.

 Het draait in "Yellowmoon" allemaal rond Melchior Multcher, een wat 'trage' jongeman die al heel zijn leven beschimpt en bespot wordt en daar zijn buik van vol heeft. Zijn vriend Lorne vindt het een goed idee op hem wat op te beuren. Hij stelt voor om een oude indiaanse demon op te roepen, die Melchiors belagers zou aanpakken. Uiteraard gelooft Lorne zelf helemaal niet in die flauwekul, maar ach, als Melchior zich er beter door kan voelen... Maar al gauw sterven een aantal van Melchiors kwelgeesten op een gruwelijke manier. Hebben ze toch echt een demon op de wereld losgelaten?

Eén ding heeft Deseyn alvast gemeen met King: verschillende personages worden uitvoerig voorgesteld, hun leven wordt helemaal uit de doeken gedaan, om enkele bladzijden later genadeloos te worden afgemaakt. Deseyn schrikt er ook niet voor terug om belangrijke personages datzelfde lot te bezorgen.

Ik moet zeggen dat ik aanvankelijk een beetje teleurgesteld was. Van de psychologische diepgang waarover in sommige recensies gewag wordt gemaakt, heb ik niet echt veel gemerkt. Het probleem is vooral dat er niet echt een hoofdpersonage is waarmee ik kan meeleven en dan is er ook nooit echt spanning. De zogenaamd indiaanse mythologie komt mij ook bijzonder weinig authentiek over. Bovendien ben ik tegen nogal wat redactionele fouten gelopen (zo wordt één van de hoofdpersonages, Raven Daramantez, plots voor een hele alinea Rachel). Op zich geen ramp, maar het leidt wel af van het verhaal.

Ongeveer halverwege het boek herinnerde ik me echter plots hoe je dit soort werken moet lezen: verstand op nul zetten en de boel gewoon over je laten heenkomen. Eens je die knop hebt omgedraaid, is dit boek een feest van rondvliegend bloed, ingewanden, urine, braaksel en andere onwelriekende zaken. Dit boek doet denken aan de vele Amerikaanse B-films, en dat is waarschijnlijk precies de sfeer die de auteur wou oproepen. Ik voelde me weer even in mijn jonge dagen, toen ik gruwel-horror als de stationsromannetjes van de reeksen Spook-thriller en John Sinclair, Spokenjager verslond. Versta me niet verkeerd; Deseyns proza is stukken beter dan die pulp, maar het sentiment kwam wel weer terug. Subtiel is het allemaal niet en daar blijft Deseyn toch heel wat achter bij zeg maar een Stephen King. Maar als je dit leest voor wat het is, is dit best een goede roman. Het zal waarschijnlijk niet lang duren vooraleer ik opnieuw mijn verstand op nul zet en een boek van Johan Deseyn vastneem.

 Johan Deseyn: Yellowmoon. Westerlo, Kramat, 2007, 493 blz.