"Erfschuld" van Arnaldur Indridason

(Oorspr. titel: "Skuggasund")

"(...) hij dacht aan wat hij had geleerd in de tijd dat hij zijn eerste stappen als rechercheur zette. Onder geen enkele omstandigheid in het toeval geloven. Nooit."

Het is best frustrerend. Heb je net een voor jou nieuwe auteur ontdekt, van wie je wel meer wil lezen, en het lukt je niet om zijn naam te onthouden. Bovendien is het dan nog een naam die je met de beste wil van de wereld ook niet kunt uitspreken, ondanks de attente instructies vooraan in het boek. En dan blijk je met een standaard klavier ook nog niet eens in staat om de naam correct te schrijven. Het is me wat... Die auteur is Arnaldur Indridason (of zoiets) en hij zorgde bij mij voor een primeur: de eerste IJslandse schrijver die ik gelezen heb.

In zijn appartement in Reykjavík wordt een stokoude man vermoord aangetroffen. Al snel blijkt dat hij zich tijdens zijn laatste levensdagen had vastgebeten in een moordzaak die tientallen jaren geleden -tijdens de oorlogsjaren- heeft plaatsgevonden. Toen werd een jong meisje, verkracht en  vermoord, teruggevonden in een steegje achter het Nationaal Theater. De oude man was destijds één van de agenten die de zaak onderzochten en oplosten, hoewel er steeds twijfel bleef bestaan over de ware toedracht van de zaak. Oud-rechercheur Konrad voelt zich geroepen om de politie te helpen de moord op te lossen, maar om de moordenaar te vinden zal hij eerst moeten uitzoeken wie zovele jaren geleden dat meisje van het leven heeft beroofd.

Het is weer eens wat anders -  een misdaadverhaal dat volgestouwd is met oude tot zeer oude personages, hoewel we hen ook leren kennen tijdens hun jonge jaren. De genre-aanduiding 'literaire thriller' is hier wat mij betreft zeer misleidend. Ik zie hier geen thriller in, en met dat 'literair' heb ik altijd al moeite gehad. Ik neem aan dat 'literaire thriller' gewoon beter verkoopt dan 'geriatrisch misdaadverhaal', of hoe je deze roman ook zou kunnen bestempelen. Dit is dus gewoon een misdaad- of detectiveverhaal. Eentje dat heel meeslepend is, maar ik heb er niet bepaald bij zitten trillen. Ik hou echt wel van dit soort mysteries, waarbij de oplossing gevonden moet worden in een ver verleden. Wat dat betreft deed dit boek me wat denken aan één van mijn favoriete auteurs, Robert Goddard, hoewel dit rechtlijniger en minder complex is dan de boeken van Goddard. De ontknoping was voor mij niet echt verrassend, maar het verhaal kent voldoende plotwendingen én interessante personages om tot het einde te blijven boeien. Aanrader.

Arnaldur Indridason: Erfschuld. Amsterdam/Antwerpen, Querido, 2015, 271 blz.
Oorspr. uitgave: 2013