"The Heart is a Lonely Hunter" van Carson McCullers

(Ned.: "Het hart is een eenzame jager")

“In his face there came to be a brooding peace that is seen most often in the faces of the very sorrowful or the very wise. But still he wandered through the streets of the town, always silent and alone.” 

Waarom kies je om een bepaald boek te lezen? Omdat je goede recensies hebt gelezen, of omdat iemand je het boek heeft aangeraden? Of gewoon omdat je  de auteur kent en er blind op vertrouwt dat het boek wel goed zal zijn? Omdat de flaptekst je aanspreekt? Sommigen zullen zich wellicht ook door de omslag laten leiden. Of spreekt de titel je aan? Ik heb zelf een zwak voor boeken met mooie, poëtische titels. Wat te denken van 'As I Lay Dying' van William Faulkner, 'Where Angels Fear to Tread' van E.M. Forster, 'To Kill a Mockingbird' van Harper Lee of 'For Whom the Bell Tolls' van Ernest Hemingway. Carson McCullers kwam in de jaren '40 van de vorige eeuw op de proppen met prachtige titels als 'The Ballad of the Sad Café' en 'Reflections in a Golden Eye'. En deze 'The Heart is a Lonely Hunter'.

Zoals de titel al suggereert, draait het in deze roman allemaal rond eenzaamheid en isolement. Mick is een jongedame die gepassioneerd is door muziek en vol ambitie zit, maar niet  begrepen wordt door haar familie. De zwarte dokter Copeland is ziek en uitgeblust; ook hij is vervreemd van zijn familie. De café-eigenaar Biff Brannon raakt geïsoleerd nadat zijn vrouw sterft. Jake Blount is een dronkelap, een nieuwkomer in de stad die met zijn radicale ideeën voor dovemansoren spreekt. Allen zijn ze wanhopig op zoek naar iemand om hun gevoelens mee te kunnen delen. En ze vinden die in de goedmoedige, doofstomme John Singer. Voor hen wordt Singer een lichtbaken, bijna een religieuze figuur die hen hoop geeft.

Maar ook Singer heeft het niet gemakkelijk en voelt zich zeer ongemakkelijk bij de andere personages. Door zijn handicap is ook hij heel eenzaam en hij heeft het bijzonder moeilijk sinds zijn enige vriend, Antonapoulos, krankzinnig is geworden en in een instelling werd opgenomen. De gesprekken van de andere personages met, of liever tegen de doofstomme Singer -gesprekken die steeds eenrichtingsverkeer zijn- symboliseren het gevoel van isolement dat heel het boek lang voelbaar is.

McCullers schrijft bijzonder mooi, maar de schrijfstijl is ook afstandelijk - iets wat het thema versterkt. Ondanks -of misschien wel dankzij- die schrijfstijl is dit een hartverscheurend verhaal dat bij momenten heel diep snijdt en weinigen onberoerd zal laten. Geen boek dat je moet lezen als je op zoek bent naar iets blij of vrolijks. Een bijzonder krachtige, memorabele roman die blijft nazinderen.


Carson McCullers: The Heart is a Lonely Hunter. London, Penguin, 2008, 317 p.
Oorspr. uitgave: 1940