"Waarom ik de Indianen wil redden" van Karl van den Broeck

"Ik kan nog steeds, op mijn negenenveertigste, oprecht als een kind ontroerd raken door het lezen van de verhalen over Sitting Bull en Crazy Horse. Ik kan nog écht woedend worden over het onrecht dat hun is aangedaan."

Als kind was journalist Karl van den Broeck (zoon van auteur Walter van den Broeck) al gefascineerd door 'de indianen'. Het was dan ook steeds zijn wens om in zijn beroep over indianen te schrijven. Maar al snel bleek dat niet veel mensen daarop zaten te wachten. Met "Waarom ik de Indianen wil redden" doet hij nogmaals een poging en door het bijzondere uitgangspunt is het hem volgens mij ook gelukt een boek te schrijven dat een ruim Belgisch lezerspubliek kan aanspreken. Het feit dat hij in een boek over indianen Jommeke, Rubens, Guy Verhofstadt, Agalev en Urbanus van Anus kan vermelden, zegt wat mij betreft al genoeg.

De Belgische insteek hoefde hij niet ver te zoeken. Missionaris Pieter-Jan De Smet uit Dendermonde speelde een niet onbelangrijke rol in de geschiedenis van de indianen. Zo was hij aanwezig bij heel wat verdragen die de blanken met de indianen afsloten. Hij heeft Sitting Bull (waarschijnlijk de bekendste indiaan) ontmoet en hij zou van hem als geschenk een ceremoniële pijp ('vredespijp') hebben ontvangen en die zou zich in het Antwerpse MAS bevinden. De Smet zou Sitting Bull daarop een crucifix hebben geschonken en dat zou ook het kruis kunnen zijn dat je op de foto op de omslag ziet. Van den Broecks zoektocht naar dit kruis en zijn poging om het opnieuw samen te brengen met de pijp, vormen het uitgangspunt van dit boek.


U merkt het: het woordje 'zou' komt vaak voor in de bovenstaande zinnetjes. De premisse van de auteur is dan ook flinterdun en dat geeft hij ook toe. Het is enkel een rode draad die hij gebruikt om zijn verhaal te vertellen. Of liever: verhalen. Eerst en vooral is dat het verhaal van De Smet en andere Vlaamse missionarissen en de rol die zij gespeeld hebben in de geschiedenis van de indianen. Daarnaast vertelt van den Broeck ook over het Belgische activisme van mensen en organisaties die, net als van den Broeck, zich tot doel stelden om 'de Indianen te redden'.


Van den Broeck heeft er ook een heel persoonlijk boek van gemaakt. Voortdurend komt hij terug op die belofte die hij zichzelf gemaakt heeft als kind: dat hij de indianen zou redden. Karl van den Broeck is ongeveer even oud als ik en zijn jeugdherinneringen aan indianen komen mij dan ook heel bekend voor. Karl Mays Winnetou, de plastic soldaatjes (van o.a Airfix, durf ik te wedden), het West stickerboek van Panini, de Hoka Hey (het tijdschrift van een Belgische actiegroep), ... het zijn ook voor mij heel dierbare herinneringen. Het citaat bovenaan deze recensie zou dan ook van mij kunnen zijn - zelfs de leeftijd klopt. Dat zal er waarschijnlijk ook wel toe bijdragen dat ik dit boek graag gelezen heb.

Het boek is niet netjes gestructureerd. De verschillende verhalen lopen doorheen en de auteur haalt er ook graag af en toe zijn eigen familiegeschiedenis bij. Eerder een intuïtieve structuur dus. Ik hou wel van deze stijl, maar wie nog helemaal niets weet over deze bladzijde uit de geschiedenis, zal het misschien wat moeilijker vinden om te kunnen volgen.

Het is weinig waarschijnlijk dat Karl van den Broeck met dit boek ook maar één indiaan zal redden. Het vertelt echter wel een verhaal dat het verdient om gehoord te worden. De persoonlijke toets die de auteur eraan geeft en de vlotte schrijfstijl maken het ook zeer leesbaar.
 
Auteur: Karl van den Broeck
Titel: Waarom ik de Indianen wil redden - Op zoek naar het kruis van Sitting Bull
Uitgeverij: Polis, Antwerpen
Jaar: 2016
Aantal bladzijden: 326 blz.
ISBN: 9789463100861