"Carta" van Sterre Carron

"Door de stoom van het warme water beslaat de spiegel stilaan. Voor mijn gezicht verdwijnt, zeg ik tegen mezelf: 'Ik ben zo slecht nog niet. Ik dood nooit zonder reden."

Het is een bevreemdende ervaring als je je naam ziet verschijnen op de pagina's van een boek. Neen, niet in het colofon, of in het dankwoord van de auteur, maar als een volwaardig personage in het verhaal. 'Edwin Baeyens' is inderdaad zo'n personage in het nieuwste boek van thrillerschrijfster Sterre Carron. Dat is overigens geen toeval. Enige tijd geleden liet de auteur via haar Facebookpagina weten dat ze haar nieuwste roman wilde bevolken met personages die de namen van haar lezers zouden dragen. Het is ook een manier om aan klantenbinding te doen. Mijn naam was een van de twaalf die werden uitgeloot. Ik heb echter tot gisteren moeten wachten om te weten welke rol 'ik' toebedeeld kreeg. Aangezien ik in mijn recensies van haar vorige boeken wel eens een woordje van kritiek durfde uiten, stelde ik mij al voor dat ze mij een of ander gruwelijk einde had toebedacht, of erger nog, mij in de rol van de gewetenloze moordenaar had geduwd en me zo met een levenslange wroeging opgesolferd. Ik ga hier nog niet verklappen of mijn angsten waarheid zijn geworden...

Alle gekheid op een stokje, Sterre Carron heeft al meermaals aangetoond dat zij heel goed om kan met kritiek, en dat ze die ook gebruikt om als schrijfster nog te groeien.  Zij zou een goedbedoelende boekenblogger nooit kwaad doen. Dat hoop ik, tenminste.

Maar goed, aan dit alles heeft de overgrote meerderheid van de lezers natuurlijk geen boodschap. Die verwachten gewoon een vlotte, spannende thriller en met "Carta" worden ze op hun wenken bediend. In haar vorige twee romans, "Indra" en "Gotcha!", werd de lezer nog overdonderd met uitgebreide achtergrondverhalen over de daders en/of slachtoffers. Dat gaf diepgang aan de personages, maar stokte de spanning wel een beetje. "Carta" is heel anders. Als lezer ben je nog maar net aan het boek begonnen of er zijn al een brutale verkrachting en enkele gruwelijke moorden de revue gepasseerd. Bij elk lijk wordt een speelkaart aangetroffen, met daarop telkens een andere cijfercode. Hoofdinspecteur Rani Diaz beseft dat ze met een seriemoordenaar te maken hebben, en nog wel een die bijzonder gewiekst is. Het rechercheteam vindt geen enkel spoor en wanneer er nog slachtoffers vallen, ziet Rani zich verplicht om hulp van buitenaf te vragen.


Het boek introduceert heel wat nieuwe personages en daardoor staan de oudgedienden misschien wat minder in de schijnwerpers dan we gewend zijn. Rania's beslommeringen, zowel op de werkvloer als thuis, krijgen wel weer heel wat aandacht. Leuk voor wie de reeks volgt; misschien wat minder interessant voor incidentele lezers. Het lukt de auteur ook in dit boek weer om van de moordenaar een sterk, volwaardig personage te maken dat meer is dan zomaar een excuus om een thriller rond te schrijven. De hoofdstukken waarin we de moordenaar volgen, zijn in de eerste persoon, in de tegenwoordige tijd geschreven. Dat is een techniek waarvan de auteur ook in eerdere boeken al gebruik maakte. Dit geeft een zekere directheid. Het zijn bijna filmische scènes waarin je in het hoofd kruipt van de dader terwijl hij op een afstandelijke, ijskoude manier zijn gruweldaden plant en uitvoert. In andere passages waarin de dader aan het woord is, ontmoeten we dan een heel ander personage: daarin vertelt hij over zijn leven, de problemen die hem geteisterd hebben en de beslissende momenten die zijn leven getekend hebben. Je kan niet anders dan met hem meevoelen en je zou bijna begrijpen waarom hij zijn wandaden pleegt. Bijna.


De schrijfstijl van Sterre Carron is ondertussen heel herkenbaar geworden. Verwacht geen mooie, poëtische taal en uitgebreide beschrijvingen. Carron schrijft korte zinnen, korte hoofdstukken. Geen woord te veel dus. Die spaarzame taal betekent overigens niet dat Sterre geen aandacht heeft voor details. Personages zijn solide genoeg om niet als kartonnen karakters over te komen. Met hen kunnen meeleven is in een thriller een voorwaarde om ook echt te kunnen 'thrillen'. Het forensisch onderzoek heeft Sterre Carron duidelijk heel wat research gekost, maar je krijgt nooit een information overload. Belangrijke informatie wordt meestal via dialogen doorgegeven. Dat laatste heeft wel als gevolg dat die dialogen soms wat onrealistisch overkomen en meer schrijf- dan spreektaal lijken. Misschien iets waar de auteur nog aan kan werken? Maar ik ga hier echt niet zitten mopperen. Ik heb het boek in één dag uitgelezen en ik ben blij om te zien dat sommige van de puntjes van kritiek die ik in mijn vorige recensies aanhaalde, hier niet meer van toepassing zijn.

Is "Carta" mijn favoriete Sterre Carron-boek? Wellicht niet. Daarvoor heeft de rauwe realiteit van "Indra" me destijds te hard aangegrepen en ook "Indigo" blijft plakken. Maar "Carta" is wel een sterke, spannende thriller die aantoont dat Sterre Carron als auteur blijft groeien.

Auteur: Sterre Carron
Titel: Carta
Uitgeverij: Witsand Uitgevers
Jaar: 2017
Aantal bladzijden: 327 blz.
ISBN: 9789492011671