"Hideaway" van Dean Koontz

(Ned.: "Onderaards")

"I believe evil is a very real force, an energy quite apart from us, a presence in the world."

Zo'n 25 à 30 jaar geleden heb ik heel wat van Dean Koontz gelezen. Ik herinner me nog dat ik erg genoten heb van boeken als "Lightning", "Watchers", "Midnight" en "The Bad Place". Ik begon zijn boeken dan ook te verzamelen. Maar daarna begon het me allemaal een beetje te voorspelbaar te worden. Koontz' hoofdpersonages waren stuk voor stuk 'good guys' die geen greintje kwaad in zich hadden. De antagonisten waren dan weer door-en-door slecht. Zwart-wit, dus - veel grijstinten waren er niet te bespeuren in zijn werk. Altijd was er ook wel iets dat de aaibaarheidsfactor moest verhogen; meestal was dit de aanwezigheid van een kind of een hond. Van Koontz' meer recente werk kan ik niet meepraten; daarvan heb ik enkel "Odd Thomas" (geweldig) en "The Good Guy" (saai) gelezen.

Maar plots kreeg ik dan weer zin om één van die boeken te lezen die ik al zo lang ongelezen in mijn kast heb staan. Dat werd dus "Hideaway" uit 1992. De 'good guy' van dienst is Hatch Harrison. Aan het begin van het verhaal raakt hij samen met zijn vrouw Lindsey betrokken in een auto-ongeval. Lindsey overleeft het, maar voor Hatch komt alle hulp te laat. Of toch niet...

Met een experimentele methode wordt Hatch gereanimeerd, tachtig minuten na zijn overlijden. Hatch wordt snel weer de oude - hij lijkt niets te hebben overgehouden aan het hele gebeuren. Maar dan begint hij vreselijke nachtmerries en hallucinaties te krijgen. Het wordt duidelijk dat hij op die momenten de wereld ziet uit de ogen van een seriemoordenaar. En daar komt dan de antagonist op de proppen. Vassago is een jongeman die, net als Hatch, weergekeerd is uit de dood. Hij is een psychopaat die een intens plezier beleeft aan moorden. Door zijn psychische connectie met Hatch worden Lindsey en Regina (de aaibaarheidsfactor in dit boek - een gehandicapt weesmeisje dat wordt geadopteerd door Hatch en Lindsey) voor hem een obsessie. Hun leven komt in gevaar.

Zelfs na zovele jaren voelden voor mij de personages en de verhaallijn ook in dit boek weer erg herkenbaar aan. Erg griezelig of spannend wordt het nooit en van enige diepgang is ook nauwelijks sprake. Een popcorn-horror/thriller, dus. Wel goed voor een paar uurtjes vlotte en ontspannende lectuur, maar die zal waarschijnlijk al even snel vergeten zijn. Een erg groot Koontz-fan zal ik waarschijnlijk nooit opnieuw worden, maar af en toe eens een van zijn boeken meepikken, dat zie ik nog wel zitten.

Dean Koontz: Hideaway. London, Headline, 1992, 501 p.