"Satya" van Sterre Carron

“Met een kracht komt de hamer op mijn been terecht. Ik kronkel als een vis op het droge en schreeuw het uit van de pijn. Ik probeer weg te kruipen, maar mijn been lijkt verankerd met het bed.”

Ik moet bekennen dat ik een echte gourmand ben. Ik eet graag, en het liefst in een gezellig restaurantje waar lekkere, verfijnde en verrassende gerechten geserveerd worden in een gepaste sfeer. Maar ik kan net zo goed genieten van een pakje frieten. Simpel, ongecompliceerd en je weet steeds wat je kunt verwachten. Lekker, toch?

Voor mij zijn de boeken van Sterre Carron als een pakje friet ‘van de frituur’. Geen grote verrassingen, verfijning mag je niet verwachten, maar het gaat erin als koek (of als een portie friet, in dit geval).

“Satya” is alweer de dertiende roman in de reeks rond hoofdinspecteur Rani Diaz. Sterre Carron heeft een formule ontwikkeld die goed lijkt te werken en haar boeken zijn dan ook erg herkenbaar geworden: een misdadiger wordt geïntroduceerd, die vaak gruwelijke moorden pleegt en die steeds gedreven wordt door een of ander trauma uit het verleden dat zijn of haar daden geloofwaardig maakt. Daarnaast volgen we de dagelijkse beslommeringen in het leven van Rani Diaz.

Experimenten zoals het vleugje van het bovennatuurlijke in “Indigo” en het hyperrealistische “Indra” zijn alweer een tijdje geleden. In “Satya” krijgen we het klassieke patroon van een moord, gevolgd door nog enkele gruweldaden. Aanvankelijk lijken Rani en haar team geen antwoorden te vinden. Ditmaal wordt het privéleven van Rani Diaz wel erg verwikkeld met de moordzaak: zowel haar vriend Bas als haar zusje Romy raken betrokken en daardoor wordt deze zaak voor Rani ook erg persoonlijk én dringend.

Sterre Carron blijft groeien als schrijfster. Meer en meer verschijnen nevenpersonages die meer zijn dan enkel instrumenten die bedoeld zijn om het plot verder te helpen. De beschrijvingen van deze personages zorgen voor meer diepte in het verhaal en leveren ook af en toe de nodige humor. Toch moet ik weer vaststellen dat de auteur vooral sterk is in het beschrijven van vrouwelijke karakters. De mannen in het verhaal zijn meestal eerder schaduwen of karikaturen dan echte personages. Dat neemt niet weg dat ik weer erg heb genoten van “Satya”. Twee- of driemaal een paar uurtjes verdiept in het boek en het was alweer uit.

Wat kan een pak frieten toch lekker smaken …

Auteur: Sterre Carron

Titel: Satya

Uitgeverij: Witsand Uitgevers

Jaar: 2019

Aantal pagina’s: 335 p.

ISBN: 9789492934314

"Seance" van Kevin Valgaeren

“Francis Whitman was de naam van de beroemde wetenschapper die geboren werd op 12 januari 1839 en tachtig jaar later, tijdens de namiddag van 4 april 1919, op gruwelijke wijze van ons heenging.

Ik was Francis Whitman.

En dit is mijn verhaal.”

Omdat ik zo geweldig genoten had van “Blackwell”, de meest recente roman van onze landgenoot Kevin Valgaeren, was ik er erg op gebrand om ook het vorige boek van deze auteur, “Seance”, te lezen. “Blackwell” had me zo in de ban gehouden dat ik erg hoge verwachtingen koesterde.

We schrijven 1873. De Londense chemicus Francis Whitman wordt gevraagd om een seance bij te wonen, waarbij het jonge medium Elisabeth Archer de geest oproept van de reeds lang overleden Katie King. Ms Archer en haar familie hebben hem bewust ingeschakeld om wetenschappelijk aan te tonen dat er wel degelijk leven na de dood is. Aanvankelijk staat Whitman heel sceptisch tegenover het hele gebeuren, maar zijn onderzoek lijkt steeds meer en meer de waarachtigheid van Ms Archers gave te bevestigen. Bovendien raakt hij geobsedeerd door de geest van Katie King; een obsessie die snel overgaat in een wanhopige liefde. Wanneer Whitman geteisterd wordt door duistere visioenen, lijkt het erop dat een kwaadaardige kracht uit het hiernamaals meegereisd is met Katie King.

“Seance” is losjes gebaseerd op het verhaal van chemicus William Crookes, die in de tweede helft van de 19^de eeuw onderzoek deed naar het medium Florence Cook, die (zoals Elisabeth Archer) beweerde de geest van ene Katie King te kunnen oproepen. Net als in “Blackwell” gebruikt de auteur een bewust ouderwetse taal en vertelmanier, waardoor het verhaal heel authentiek overkomt. De sfeerschepping is geweldig. Het doet dan ook erg denken aan literaire klassiekers uit die periode als “The Strange Case of Dr Jeckyll and Mr Hyde”, “Dracula” en de verhalen van Edgar Allan Poe. “Seance” is niet zozeer een horrorroman als een studie van een man en zijn obsessie, en hoewel het hoofdpersonage bijzonder egocentrisch is en weinig sympathiek overkomt, lukt het de auteur om zijn lezers volledig mee te nemen in de gedachtewereld van Whitman. Alweer een geweldig boek en bij het beste wat ik de laatste jaren in het ‘lichtere’ genre in ons taalgebied gelezen heb.

Auteur: Kevin Valgaeren

Titel: Seance

Uitgeverij: Lanno, Tielt

Jaar: 2016

Aantal pagina’s: 334 p.

ISBN: 978401432641