"Dolmen" vertelt het verhaal van de ondergang van het Amerikaanse dorpje "Dolmen's Hill" en zijn inwoners. Dat is overigens geen spoiler, want de auteur zelf laat ons in de proloog al weten dat Dolmen's Hill verleden tijd is en dat zowat iedereen het bijltje erbij neerlegt. Het begint allemaal wanneer een mysterieuze oude dame zich in het dorp vestigt. Tegelijkertijd strijkt ook onverwacht een circus neer op de terreinen van Mort Zullmeyer, die daar niet gelukkig mee is, zeker niet wanneer hij een van zijn koeien volledig verscheurd terugvindt. Het is het eerste van een schier oneindige reeks extreem bloedige incidenten in Dolmen's Hill. De politie probeert orde op zaken te stellen, maar merkt al snel dat ook zij niet opgewassen zijn tegen het onnoemelijke kwaad waarmee het stadje wordt geconfronteerd.
De boeken van Deseyn worden bevolkt door vele lelijke, stinkende, vadsige en/of onsympatieke figuren, die zich al rochelend, schijtend, vloekend of andermans man/vrouw neukend doorheen het verhaal begeven. Met zijn uitermate negatieve woordkeuze wil Deseyn vooral een sfeertje van afkeer opwekken. En dat - in dit geval - 588 bladzijden lang, wat echt wel wat te veel van het goede is. Een lichtpuntje hier en daar, wat subtiliteit, een paar sterke, uitgewerkte personages en 150 bladzijden minder zouden zijn boeken al zoveel interessanter maken.
Maar ik vrees dat ik nog wel wat heb om over te mopperen. De auteur gaat enkele keren terug naar het verleden, waarin hij o.a. dinosaurussen laat opdraven en kennismaken met de oeroude horror die Dolmen's Hill teistert. Hij beschrijft ook het jaar 1380, waarin een indiaanse jongen dezelfde gruwel tegenkomt. Het is vooral dit hoofdstuk dat mij ergert. De indiaanse cultuur die Deseyn beschrijft heeft niets van de culturen die leefden in het Zuidoosten van de VS, waar het boek zich afspeelt. Dit lijkt eerder geïnspireerd door de meer bekende indianenstammen van de vlaktes. Maar ook die hadden geen totempalen voor hun tipi's staan. Ook de namen van zijn personages lijken gefantaseerd of willekeurig gekozen uit verschillende indianentalen. Maar erger nog: het hoofdstuk vertelt over de jongen Kikiwawason, wiens paard wordt gestolen. Paard? In 1380? Deseyn is er blijkbaar niet van op de hoogte dat paarden in Amerika duizenden jaren geleden al waren uitgestorven en daar pas opnieuw werden geïntroduceerd tijdens de blanke invasie van het continent. Zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.
OK, ik kan me voorstellen dat sommige horrorliefhebbers die bereid zijn om in functie van een boek te geloven in oeroude gedrochten uit een andere dimensie, zich niet storen aan dergelijke historische fouten. Maar ik heb daar dus wel degelijk problemen mee. En dat is jammer, want "Dolmen" is het soort boek dat mij verder in mijn verstand-op-nul-modus wel weet te onderhouden. Het brengt mij terug naar mijn naïeve jeugd, toen ik het geweldig vond om te lezen over veel bloed en veel slijm en niet werd gehinderd door kartonnen of stereotype personages en een gebrek aan een geloofwaardige setting en plot. Als het dat soort boeken is dat je zoekt, zal "Dolmen" perfect voor je zijn. Laat je echter niet misleiden door recensies die Deseyn vergelijken met een Stephen King of Dean Koontz. Dat lijkt mij vooralsnog een beetje te veel eer voor deze Vlaamse auteur.
Auteur: Johan Deseyn
Titel: Dolmen
Uitgeverij: Kramat, Westerlo
Jaar: 2016
Aantal bladzijden: 588 blz.
ISBN: 9789462420502
Geen opmerkingen:
Een reactie posten