"Ze krabde haar vingertoppen tot bloedens toe open op de gladde wanden en sloeg met haar vuisten tegen de dikke ruiten tot ze haar handen niet meer voelde. (...) Ze gilde tot haar oren begonnen te suizen en haar stem het begaf."
Niet omdat het zo'n geweldig idee is, maar eerder omdat het heel wat extra geld in het laatje kan brengen, richt de Kopenhaagse politie een nieuwe afdeling op, die de naam
Q krijgt. De opdracht van het nieuwe team is oude, vastgelopen zaken te behandelen. 'Team' is overigens een groot woord. Carl Mørck, een uitgebluste rechercheur die net een zeer traumatische ervaring achter de rug heeft, krijgt de leiding en als enige hulp is daar Assad, een Syrische vluchteling die dienst doet als chauffeur en manusje-van-alles. De eerste zaak die Mørck aanpakt, is die van Merete Lynngaard, een jonge, succesvolle politica die enkele jaren geleden spoorloos verdween. Was het moord, zelfmoord, een ongeval, ontvoering of een vrijwillige verdwijning? Mørck tast in het duister, en ontdekt al snel dat de politie destijds een potje heeft gemaakt van het onderzoek.
"De vrouw in de kooi" is een onderhoudend boek, maar ik heb er toch geen onverdeeld positief gevoel bij. Het is spannend, het verhaal zit best wel goed in elkaar en de hoofdpersonages spreken me wel aan. Ik apprecieer het cynische humorsausje waarmee Adler-Olsen het geheel overgiet. Maar de taal klonk mij bij momenten wel heel erg stroef. Ligt het aan de vertaling? Ik weet het niet, maar ik voelde me regelmatig niet erg comfortabel bij sommige zinsconstructies en dialogen leken vaak weinig authentiek. Ik sluit niet uit dat ik ooit nog andere boeken uit de reeks ga lezen, maar momenteel voel ik er niet echt veel voor. "De vrouw in de kooi" boeide me minder dan de vele positieve recensies me hadden doen verwachten.
Auteur: Jussi Adler-Olsen
Titel: De vrouw in de kooi
Oorspr. titel: Kvinden i buret
Uitgeverij: Prometheus, Amsterdam
Jaar: 2010 (oorspr. 2008)
Aantal pagina's: 383 p.
ISBN: 9789044622676
Geen opmerkingen:
Een reactie posten