"Indigo" van Sterre Carron

"De nacht voelde aan als een vijand."

Vanja Mybach droomt dat ze haar broer Sebastian verliest. Een drama voor haar, want Vanja had eerder al visioenen die waarheid zijn geworden. En inderdaad: niet lang daarna wordt Sebastian vermoord teruggevonden. Maar zelfs dan gelooft niemand haar wanneer ze voorspelt dat er nog erge dingen staan te gebeuren. Enkel hoofdinspecteur Rani Diaz, die de moordzaak in handen heeft gekregen, lijkt enigszins geloof te hechten aan haar verhaal. Maar ook zij kan niet voorkomen dat er nog slachtoffers vallen.

Alweer de vijfde thriller over Rani Diaz en het is weer een goeie: vlotjes leesbaar, met een sterk plot en waarin de auteur schokkende scènes niet schuwt. Het thrilleraspect wordt netjes gecombineerd met een whodunnit. Een reeks als deze valt of staat ook met het hoofdpersonage en hoe dat zich ontwikkelt. Rani Diaz is een sterk, geloofwaardig personage, waarmee Sterre Carron erin slaagt om de lezer niet enkel geboeid het verhaal te laten volgen, maar ook emotioneel mee te laten leven. Na enkele boeken waarin tragedie op tragedie volgde, wordt Rani ditmaal op persoonlijk vlak relatief met rust gelaten. Ze zit vooral met de liefdesperikelen van haar collega in het hoofd - realistisch, wellicht, maar iets te soapy voor mij. Gelukkig ligt de nadruk echt wel op het hoofdverhaal.

Na de vijf boeken in de 'Rani Diaz'-reeks gelezen te hebben, krijg ik wel de indruk dat Carron vooral sterk is in het beschrijven van vrouwelijke personages. Bij de mannen herken ik toch eerder stereotypes: de Arrogante Klootzak, de Ideale Man, de Onuitstaanbare Baas, ... Redelijk zwart/wit dus. Collega Bert Simons is nog het best uitgewerkt, hoewel hij mij toch vaak de indruk geeft vooral als gimmick gebruikt te worden. Wellicht een goed idee om een nieuwe, sterke mannelijke antagonist in de serie te schrijven, die net zoveel 'tinten grijs' vertoont als Rani zelf. Dat zou nog vonken kunnen geven.

Auteur: Sterre Carron
Titel: Indigo
Uitgeverij: Witsand
Jaar: 2015
Aantal bladzijden: 367 blz.
ISBN: 9789492011329

"Goudeiland" van Robert Louis Stevenson

"Het volk van Flint is het ruigste volk dat ooit de zee heeft bevaren. De duvel zelf zou er niet graag in zee mee gestoken zijn."

Op een kaartje dat in mijn exemplaar van "Goudeiland" zit, informeert de 'Regie van telegrafie en telefonie' mij dat 'op 20 januari 1982 de bezettoon en de overbelastingstoon worden verwisseld'. Een weinig interessant historisch gegeven, ware het niet dat het mij erop wijst dat ik dit boek al minstens sinds die datum ongelezen in mijn kast heb staan. Kasten, beter gezegd, want het heeft al meerdere verhuizen meegemaakt. Niet dat het beroemde verhaal van Robert Louis Stevenson me niet bekend was, natuurlijk. Via strips, bewerkingen voor de jeugd, een tv-reeks, een gedramatiseerde audioversie, meerdere verfilmingen, ... ken ik het verhaal door en door. Misschien was dat precies de reden dat ik de versie van Stevenson zelf nooit heb gelezen.

"Billy" Bones, een oude, ruige zeeman, sterft aan een beroerte in de herberg van de familie Hawkins. De jonge Jim Hawkins ontdekt in de koffer die de zeebonk bij zich droeg een kaart, waarop de locatie van de verborgen schat van de beruchte piraat Kapitein Flint staat. Samen met de plaatselijke dokter Livesy en jonker Trelawney, zoekt hij de ervaren kapitein Smollett op, om hen naar het 'goudeiland' te varen. Maar ook de oude compagnons van Flint azen op de schat. Onder leiding van Lange Jan Silver (Long John Silver - in vertaling klinkt het een beetje belachelijk) volgen ze Jim en de anderen naar het eiland, waar het tot de onvermijdelijke confrontatie komt.

Erg origineel klinkt het allemaal niet, maar dat toont enkel aan hoe invloedrijk dit boek van Stevenson was. "Treasure Island" is de blauwdruk van het populaire imago dat er vandaag de dag over piraten bestaat. De huidige generatie fictieve piraten (van Captain Jack Sparrow tot -godbetert- Piet Piraat) hebben hun bestaan aan deze roman te danken. Duidelijk geschreven voor jeugdige lezers, en ik ben ervan overtuigd dat het ook vandaag nog zeer leesbaar is voor dit doelpubliek. Maar ook volwassenen kunnen hieraan nog veel plezier beleven, al is het maar om nostalgische redenen.

Auteur: Robert Louis Stevenson
Titel: Goudeiland (Oorspr. titel: Treasure Island)
Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf, Bussum
Jaar: ? (Orig. uitgave: 1883)
Aantal bladzijden: 208 blz.
ISBN: 9026978812

"The Drowned Word" by J.G. Ballard

“Nothing endures for so long as fear. Everywhere in nature one sees evidence of innate releasing mechanisms literally millions of years old, which have lain dormant through thousands of generations but retained their power undiminished."

J.G. Ballard's science fiction novels are some of the very few that are also recognized outside the SF field as masterworks. In fact, Ballard will very rarely be spoken of as a science fiction writer, although quite a few of his books are futuristic stories. "The Drowned World" was his first major novel.

The year is 2145. Solar radiation has melted the ice caps and the world is flooding. Tropical jungles have appeared all over the world. The surviving humans have retreated to the Arctic and Antarctic regions. Doctor Robert Kerans leads a team to investigate the area that was once London. What they find is a radically altered world, with tropical swamps and lagoons being populated by giant iguanas and albino crocodiles. Then some of the team members start having weird dreams about a pulsing, scorching sun. The dreams turn out to be genetic memories of a distant past. Like their surroundings, humans are starting to devolve - reverting to a million-year-old state of being.

"The Drowned World" seems to have all the elements of an exciting adventure novel, but it turns out to be a surrealistic story, which has far more in common with Joseph Conrad's "Heart of Darkness" than with adventure stories like "Jurassic Park". It is a dark, haunting and very atmospheric novel - a great book but don't pick this one up if you're looking for an easy read.

Author: J.G. Ballard
Title: The Drowned World
Publisher: Gollancz, London
Year: 1999 (orig. 1962)
Number of pages: 175 p.
ISBN: 1857988833

"The Wheels of Chance" by H.G. Wells

"He did not ride fast, he did not ride straight, an exacting critic might say he did not ride well - but he rode generously, opulently, using the whole road and even nibbling at the footpath."

H.G. Wells' name will forever be associated with early science fiction novels like "The Time Machine", "The War of the Worlds", "The Invisible Man" and others. Few know, however, that Wells was a very prolific author, who also wrote comedies, social realistic novels and nonfiction on diverse topics such as politics, wargaming, history, theology and biology. All in all, he published well over a hundred books. "The Wheels of Chance" is one his early novels, a comedy, written in the same era as all of his famous scientific romances.

Mr Hoopdriver, employee in a drapery shop, decides to spend his hard-earned holiday on his newfound hobby: the bicycle. While exploring the country roads and villages, ànd finding out the pros and cons of his two-wheeler, he meets a pretty young lady, whom he falls in love with head over heels. Sadly she seems to be travelling with another gentleman. But Mr Hoopdriver soon starts to suspect that this man's intentions are anything but gentlemanly. Like a knight in shining armor, like a new Don Quichote riding his (rather metallic) Rocinante, he decides to follow the couple and rescue his Dulcinea from the tentacles of this wicked man.

"The Wheels of Chance" was published in the same year as the dark "The Island of Dr Moreau" and these two novels couldn't be more different. "The Wheels of Chance" is a lighthearted,  funny little story. Wells later admitted that some parts of the novel were inspired by his own experiences trying to master the art of riding this means of transport, which was quite new at the time. A delightful read. Hard to find these days, but it's definitely worth tracking down.

Author: H.G. Wells
Title: The Wheels of Chance
Publisher: Dent, London
Year: 1984 (orig. 1896)
ISBN: 0460019147

"Mr Mercedes" van Stephen King

“How cruel would a supreme being have to be to make a world as fucked-up as this one?”

Elk jaar lees ik één roman van Stephen King. Niet dat ik het zo plan, maar als ik mijn leeslijstjes van de afgelopen jaren bekijk, blijkt dat ik inderdaad elk jaar exact één van zijn boeken heb uitgelezen. Een pak minder dan in mijn jonge jaren, toen ik de (toen nog lang niet zo talrijke) Kings verslond. Toch blijf ik hem als één van mijn favoriete auteurs beschouwen.

Een Mercedes rijdt in op een grote groep werkzoekenden. Acht doden en vijftien gewonden - dat is de balans van het tragische gebeuren. Het blijkt een opzettelijke aanslag te zijn geweest, maar de moordenaar ontkomt.
Maanden later is Bill Hodges, die de zaak mee onderzocht, met pensioen.  Hij ziet het als een smet op zijn carrière dat hij 'Mr Mercedes' nooit heeft kunnen vinden. Wanneer hij een brief krijgt van iemand die beweert Mr Mercedes te zijn, is Hodges vastbesloten om dit keer wel te slagen in zijn opzet. Wat volgt is een kat-en-muisspelletje tussen twee kampen die elkaar geen duimbreed willen toegeven.

Ik bewonder de veelzijdigheid van King. Hij schrijft nooit volgens een formule, zoals vele van zijn collega's dat wel doen. Elk boek is weer anders - qua genre, schrijfstijl, ... Maar dat betekent natuurlijk ook dat de kans groter is dat er één of enkele boeken zijn die je als lezer minder zullen liggen dan andere. Voor mij was deze "Mr Mercedes" niets bijzonders. Hoewel het idee op zich wel boeiend is, heeft het boek me op geen enkel moment kunnen meeslepen. Om eerlijk te zijn, ik ben op dit moment een beetje uitgekeken op psychopatenthrillers - wellicht speelt dat ook een rol. Feit is dat ik dit één van de mindere boeken van King vind.

Stephen King: Mr Mercedes. London, Hodder & Stoughton, 2015, 405 p.
Oorspr. uitgave: 2014

"Trein 16.50" van Agatha Christie

(Oorspr. titel: "4:50 from Paddington")

"'De ellende is,' zei Miss Marple, 'dat de mensen zo hebzuchtig zijn. Sommige mensen tenminste. Je ziet zo vaak dat dàt het begin van alles is.'"

Elspeth McGillicuddy heeft er net een druk dagje shoppen opzitten. Wanneer een andere trein die van haar passeert, ziet ze een man een vrouw wurgen. Hevig geschrokken rapporteert ze het incident, maar wanneer er geen spoor wordt aangetroffen van een misdaad, wordt aan haar verhaal getwijfeld. Enkel haar goede vriendin, Jane Marple, gelooft haar. Die neemt de touwtjes in handen en vraagt aan Lucy Eyelesbarrow om haar ogen en oren te zijn tijdens het onderzoek. Ik denk niet dat ik spoilers weggeef als ik zeg dat Miss Marple er weer in slaagt om het mysterie op te lossen.

Altijd goed voor een luchtig tussendoortje, zo'n Agatha Christie.

Agatha Christie: Trein 16.50. Het Laatste Nieuws, 2015, 226 blz.
Oorspr. uitgave: 1957

"The Heart of the Matter" van Graham Greene

(Ned.: "De kern van de zaak")

“Despair is the price one pays for setting oneself an impossible aim”

Er is een reden dat sommige auteurs nog altijd gelezen worden, lang na hun overlijden. Zo lukt het mij niet om een boek van Graham Greene te lezen en dat dan dicht te slaan zonder een immense bewondering te hebben voor zijn menselijkheid, zijn taal, sfeerschepping, zijn observaties over wat het betekent om mens te zijn... Ook "The Heart of the Matter" is weer onder mijn vel gekropen.

Henry Scobie werkt al een eeuwigheid als politie-officier in een niet nader genoemde Britse kolonie in West-Afrika. Het geluk lacht hem niet bepaald toe. De omgeving is troosteloos. Hij heeft net een promotie aan zijn neus voorbij zien gaan. Hij leeft een liefdeloos leven, niet met, maar naast zijn vrouw - hun enige kind verloren ze jaren geleden. Hij houdt zich recht door zijn devotie voor de eigenschappen die hem kenmerken: zijn mededogen, zijn geloof en zijn verantwoordelijkheidszin. Hij weigert zich te laten omkopen in een omgeving waar corruptie welig tiert. Hoewel hij geen liefde voelt voor zijn vrouw, is haar geluk voor hem een absolute prioriteit.

Maar wanneer hij verliefd wordt op de jonge Helen, komt hij in conflict met zijn eigen waarden en normen. Tegen wil en dank moet hij nu verraad plegen tegen alles en iedereen wat ooit belangrijk voor hem was - zijn vrouw, zijn geloof... en zichzelf.

Een roman die je eraan herinnert hoe destructief het menselijk geweten kan zijn, ook (en misschien wel vooral) als je probeert om voor iedereen goed te doen. Bij elke recensie die ik schrijf, haal ik een citaat uit het boek aan. Hiermee wordt vaak de 'kern van de zaak' samengevat. Bij dit boek heb ik een lijst van wel 20 quotes die ik zou kunnen gebruiken - Greene was een meester in het kernachtig samenvatten van wat hij wilde zeggen. Dat deze allemaal niet bepaald een 'happy' sfeertje oproepen, mag duidelijk zijn. Geen opwekkende roman, dus, maar o-zo-aangrijpend.

• “To be a human being one had to drink the cup.”
• "Innocence must die young if it isn't to kill the souls of men." 
• “In our hearts there is a ruthless dictator, ready to contemplate the misery of a thousand strangers if it will ensure the happiness of the few we love.”
• “I don't believe anyone who says love, love, love. It means self, self, self.”
• “We are all resigned to death: it's life we aren't resigned to.”

Graham Greene: The Heart of the Matter. London, Vintage, 2004, 255 p.
Oorspr. uitgave: 1948