(Ned: "Bob de straatkat")
James Bowen is een jongeman die probeert af te kicken van een heroïneverslaving. Zijn gitaar is letterlijk het enige instrument dat hem aan een inkomen kan helpen. Het leven in de Londense straten is hard. Maar dan vindt hij een gewonde en uitgemergelde kat. Met letterlijk zijn laatste geld verzorgt hij het beestje. Bob, zoals hij hem noemt, overleeft het en wordt weer gezond.
Aanvankelijk ziet James het niet zitten om voor Bob te blijven zorgen, maar al snel blijkt dat dit wel een heel bijzondere kat is, die zich niet zomaar laat afwimpelen. Een kat met karakter! Hij vergezelt James op zijn tochten door de straten van Londen en trekt heel wat aandacht. James en Bob worden stilaan onafscheidelijk. Bob geeft James ook de motivatie om definitief te kappen met zijn verslaving en om op een heel andere manier naar het leven te kijken. Al snel blijkt dat James niet enkel Bobs leven heeft gered; andersom zou dit ook wel eens het geval kunnen zijn.
Een boek met een grote feelgoodfactor. Hoewel James door heel wat mensen als uitschot wordt behandeld, lukt het hem om in zijn boek nooit haatdragend te klinken.
Een aanrader voor iedereen die houdt van katten, of gewoon van een mooi waargebeurd verhaal dat je een lach en een traantje kan bezorgen. Wie James en Bob wil leren kennen: ga eens op Youtube kijken. Daar vind je massa’s filmpjes over dit aandoenlijke duo.
Ik ben helemaal niet thuis in het Vlaamse thrillerwereldje, dus ik had tot voor een paar weken nog nooit van Sterre Carron gehoord. Haar boeken worden op de Facebookgroep ‘Boekenfans!’ extreem uitbundig onthaald, dus ik was in ieder geval voldoende geïntrigeerd om mij ‘Mara’ aan te schaffen. Massahysterie of werd hier inderdaad een nieuw literair wereldwonder ontdekt?
Het eerste wat opvalt: dit is een prachtige uitgave, met een knappe omslagillustratie, gedrukt op kwaliteitspapier en met een bijzonder aangenaam lettertype. Een pluim voor de uitgever. De flaptekst spreekt aan (hoewel die, achteraf gezien, net iets te veel spoilers inhoudt). Ik krimp wel even ineen als ik lees dat een auteur ergens ‘woonachtig’ is. Dat belooft niet veel goeds voor een modern en vlot taalgebruik.
Gelukkig zet zich dat niet verder in het verhaal zelf. Integendeel, als er iets positiefs over ‘Mara’ kan gezegd worden, is het wel dat het leest als een sneltrein. Ik heb zelf net iets meer dan 1 dag nodig gehad om het uit te lezen, en dat is toch niet evident voor een boek van bijna 370 bladzijden. Korte hoofdstukjes, bondige scènes en flitsende dialogen. De zinnen zijn kort, het taalgebruik eenvoudig. Het deed me wat dat betreft soms wat denken aan een jeugdboek, hoewel dat qua inhoud natuurlijk helemaal niet opgaat. Emoties worden niet uitvoerig beschreven, maar eerder weergegeven met treffende beelden. Sterre Carron schrijft geen letter te veel. Maar er zijn natuurlijk nog meer goede dingen over het boek te vertellen. Rani Diaz is een interessant hoofdpersonage, dat je tijdens het lezen best wel beter wilt leren kennen (alhoewel de focus tegen het einde verschuift naar een ander personage). Het verhaal zit goed in mekaar en de ontknoping is geloofwaardig. De gewelddadige scènes zijn functioneel en nooit goedkoop.
Is er nog ruimte voor verbetering? Zeker wel. Er worden misschien net iets te veel clichés gebruikt. Er zou nog iets meer aandacht kunnen worden besteed aan het geven van een eigen stem aan de verschillende personages (sommige spreken, ageren en denken wat te veel op dezelfde manier). Enkele personages hadden wat meer uitgediept mogen worden. Ik heb ook nogal wat spel- en taalfouten ontdekt, punten en komma’s die ontbreken … (sorry, als leraar ben ik geconditioneerd om dergelijke zaken op te merken). Soms leek de woordkeuze wat ongepast (zijn er echt mensen die woorden als ‘jokkebrok’ of ‘deugniet’ gebruiken in zulke gespannen situaties?). Maar ik denk niet dat de meeste lezers zich hieraan zullen storen.
‘Mara’ is geen grootse literatuur, wél een heel sterke thriller, die precies doet wat een thriller hoort te doen: de lezer bladzijde na bladzijde doen omslaan, terwijl hij op het puntje van zijn stoel zit. Ik ga met plezier ook de andere boeken van Sterre Carron lezen.
